ผมมองว่าปัญหาหลักของสังคมไทยไม่ใช่เรื่องของการกีดกัน ดูถูก หรือการเลือกปฏิบัติ แต่เป็นเรื่องของ "ความรัก" คนไทย (บางส่วน) ไม่รู้จักการรักกันอย่างจริงใจ ทำให้สังคมเต็มไปด้วยการแข่งขันแบบไม่สร้างสรรค์ เช่นแข่งกันรวย แข่งกันสวย แข่งกันดัง ฯลฯ อันนำมาซึ่งความอิจฉาริษยา แม้แต่ญาติกันที่ปากบอกว่ารักกัน แต่ลึกๆในใจคอยแข่งขันกันตลอด คนไทยขาดการปลูกฝังพื้นฐานความคิดเรื่อง "ความรัก" อย่างจริงจัง ความเชื่อของคนไทยที่ผมว่าไม่ค่อยเข้าท่าคือการทำอะไรก็ตามต้องหวังสิ่งตอบแทน แม้แต่การทำทานก็หวังเพื่อให้ได้บุญ ได้โชค ได้ลาภ ในขณะที่ฝรั่งถูกสอนให้รักเพื่อนบ้านตั้งแต่เด็ก (ไม่ใช่ทุกคน) จึงเชื่อว่าการให้ก็คือให้ ให้ด้วยความจริงใจ ให้เพราะอยากให้ผู้รับมีความสุข ให้เพราะความรัก สังคมฝรั่งเลยไม่มีการแข่งขันกันมากนัก (จริงๆอาจเป็นเพราะเขาค่อนข้างมีอันจะกินแล้วจึงคิดได้เช่นนี้) ผมว่าสุดท้ายแล้วถ้าเราปลูกฝังความคิดเรื่องการรักกันอย่างจริงใจให้คนไทย รู้สึกยินดีเมื่อเห็นคนที่เรารักมีความสุข รู้สึกกังวลเมื่อเห็นคนที่เรารักมีปัญหา สังคมเราก็จะไม่มีปัญหาเรื่องการแข่งขัน การดูถูก กีดกัน การเลือกปฏิบัติแน่นอนครับ
ป.ล. แต่สุดท้ายแล้วยังไงผมก็ยังคิดว่าสังคมไทยเราเป็นสังคมที่น่ารักที่สุดอยู่ดีครับ